Deel 2 – Reünie
Mijn beste lezersvrienden,
Bedenk dat toen we onze lieve Anna achterlieten, ze deze stad ontvluchtte waar de herinneringen en de pijn die haar beste vriendin Allen had toegebracht, te zwaar waren om te dragen. Nadat ze alles had achtergelaten, verhuisde ze ergens anders, vastbesloten de bladzijde om te slaan.
Vijf lange jaren waren verstreken sinds dit overhaaste vertrek. Dankzij haar karaktersterkte en vastberadenheid had Anna eindelijk balans in haar leven gevonden. Ze had een bevredigend dagelijks leven opgebouwd, gekenmerkt door dankbaar werk, vrijetijdsactiviteiten die ze leuk vond en een kring van loyale vrienden. Onder hen viel één man op: David, een charmante metgezel die maar één ding wilde: aan zijn zijde een toekomst opbouwen. Anna aarzelde echter nog steeds om zich volledig in te zetten, omdat het gewicht van het verleden haar ervan weerhield zich met lichaam en ziel in een liefdesverhaal te storten.
Eindelijk veilig en zelfs gelukkig, had Anna misschien geloofd dat het lot haar uitstel had gegund. Helaas, het lot is ondeugend en verrast ons altijd. Zo verstoorde de onverwachte hereniging met Allen die dag het zo duur verworven evenwicht.
Het begon allemaal met een uitnodiging voor een bruiloft, een gebeurtenis die twee jaar lang rijkelijk was voorbereid door de toekomstige echtgenoten, Claudia en Lane, vrienden van Anna. Hoewel bruiloften niet haar ding waren, herinnerde Anna zich de vriendelijkheid van Claudia toen ze voor het eerst in deze nieuwe stad aankwam. Bovendien overtuigt Davids aanbod om haar te vergezellen haar uiteindelijk om daarheen te gaan.
Jullie zijn je er waarschijnlijk van bewust, mijn leesvrienden, dat festiviteiten uit de high society vaak vol wendingen en verrassingen zitten. De avond na de huwelijksceremonie van Claudia en Lane vormde geen uitzondering op deze regel.
Alles was perfect georkestreerd, van de bruidssluier van de bruid tot de delicate linten die de smetteloze stoelen rond de tafels sierden. De gasten waren blij om deel uit te maken van dit feest, en Anna was geen uitzondering. Gekleed in een weelderige lange jurk, verfijnd gestyled en aandachtig voor de kleinste details van haar uiterlijk, was ze het toonbeeld van elegantie.
Eerder op de avond was David haar komen ophalen. Gekleed in een verfijnd pak en bijpassende stropdas toonde hij een gedistingeerde elegantie die zijn mannelijke kenmerken benadrukte. Hij had Anna een boeket verse bloemen gegeven, wat haar diep had geraakt. Het was de eerste keer dat ze samen uitgingen, en Anna was ontroerd door Davids delicate attenties.
De autorit was heel plezierig, ze praatten over van alles en niets. David, gezegend met een charmant gevoel voor humor, slaagde erin Anna vaak aan het lachen te maken. Ze was verrast dat ze zich zo op haar gemak voelde in zijn gezelschap. Aangekomen bij de receptie zorgde David er niet voor dat ze zich goed en op haar gemak voelde. Gevoelig voor de aandacht die hij haar schonk, besefte onze lieve Anna geleidelijk dat ze misschien gevoelens voor hem begon te krijgen.
Ze vroeg zich zelfs af wat David dacht, en vroeg zich af of hij haar net zo leuk vond als zij hem. Gelukkig in zijn gezelschap genoot onze lieve Anna van deze avond, zonder de omwentelingen te vermoeden die haar te wachten stonden.
Na de ceremonie werden de gasten uitgenodigd voor de cocktailparty, waar verfrissende drankjes en verfijnde hapjes in de spotlight stonden. De aangeboden delicatessen waren om van te watertanden en Anna kon de verleiding niet weerstaan om de voortreffelijke garnalenbeignets te proeven.
Te midden van deze voorname menigte herkende David plotseling een bekend gezicht, een kameraad uit het regiment, die hij tijdens zijn militaire dienst had ontmoet. Meegesleept door het enthousiasme van de reünie haastte hij zich om het aan Anna voor te leggen, zonder te vermoeden welke emotie het zou teweegbrengen.
Terwijl ze verrukt de beroemde donuts proefde, zei David glimlachend tegen haar: "Anna, ik wil je voorstellen aan mijn vriendin." Met slechts één blik herkende ze hem. Hij stond daar voor haar, zijn grote lichtbruine ogen en zijn onmiskenbare lokken waren onmiskenbaar. Hoewel hij nooit erg knap was geweest, bezat hij die zeldzame charme van mannen die geen moeite doen om die te verkrijgen. Hij was dezelfde gebleven, en toch was er iets veranderd. Hij straalde een rustig vertrouwen en een natuurlijke elegantie uit die de aandacht trok. Charmant zonder zelfs maar te proberen, hij was daar, voor haar.
Anna had nooit kunnen vermoeden dat ze op een dag de man zou terugzien die de oorzaak van haar vertrek was geweest. Wat deed hij hier? Hoe lang was hij daar al? En vooral: waarom? Een heel verleden dat Anna liever had begraven, komt plotseling weer naar boven en komt terug in haar gezicht.
Allen begroette haar met een glimlach waarop ze niet reageerde. Hun ogen ontmoetten elkaar een ogenblik terwijl David herinneringen aan de militaire dienst ophaalde. David merkte de uitwisseling tussen Anna en Allen op en vond de situatie vreemd. Op dat moment probeerde Allen Anna te benaderen, wat haar diep verontrustte. Verrast raakten tegenstrijdige emoties haar binnen, waardoor verborgen herinneringen aan hun tumultueuze geschiedenis weer tot leven kwamen. Omdat ze niet bij hem in de buurt kon blijven, draaide ze zich om en verliet haastig de kamer, overweldigd door diepe droefheid.
Maar Allen was niet van plan haar zo te laten gaan. Hij kon haar niet zonder een woord laten gaan. Hij volgde haar naar buiten en probeerde haar in te halen. In paniek begon ze te rennen in een poging te ontsnappen, maar hij haalde haar onvermijdelijk in. Ze begreep niet waarom, maar de tranen begonnen haar ogen te vullen.
‘Anna, het spijt me,’ fluisterde hij met onverwachte vriendelijkheid. Vreemd genoeg besefte ze hoeveel ze het geluid van zijn stem had gemist. 'Het was niet mijn bedoeling je pijn te doen. Ik wilde je alleen maar weer zien, met je praten. Om je te vertellen dat ik spijt heb van alles wat er tussen ons is gebeurd.'
Ze ontweek zijn blik. ‘Kijk mij alsjeblieft aan,’ drong hij aan. Toen staarde ze hem in de ogen en voelde de spanning in haar opkomen. Ze wist niet wat ze moest doen. Het enige wat ze wist was dat ze daar niet kon blijven en ruzie met hem kon maken. Ze maakte zich los uit zijn omhelzing en rende weer weg, Allen achterlatend.
Onze dierbare David, die hen discreet had gevolgd, was getuige geweest van het hele tafereel. Hij was ongetwijfeld in de war en wist niet hoe hij moest reageren. Hij besloot Anna te volgen om haar naar huis te brengen. Tijdens de terugreis heerste er in stilte een zware sfeer. David probeerde een paar grappen, maar ze mislukten allemaal. Anna was te druk bezig om op te letten. Toen ze voor haar huis aankwam, bedankte ze David nauwelijks en snelde naar binnen. Ze bracht de avond door met het genezen van haar emoties. De herinneringen aan hun verhaal, aan hun breuk, achtervolgden haar de hele nacht.
Een hele week lang was hij met zijn gedachten ergens anders, niet in staat Allen en hun gedeelde verleden uit zijn gedachten te verdrijven. Ze herinnerde zich de goede tijden die ze samen doorbrachten, hun medeplichtigheid, maar ook de pijn en het lijden dat ze had doorstaan na hun scheiding. Uiteindelijk koos ze ervoor deze episode te vergeten en hervatte ze de loop van haar leven.
Het leven is echter soms vol wendingen en het verhaal van Anna en Allen was nog lang niet voorbij. Zou deze hereniging met zijn beste vriend van weleer zijn leven opnieuw op zijn kop zetten? Alleen de komende pagina's zullen het ons vertellen, beste lezers.
Die ochtend stelde Anna het wakker worden onvermoeibaar uit. Ze had niet goed geslapen en had moeite om op te staan. Bovendien was het de eerste dag van de training over het nieuwe computerprogramma op het werk, waar ze zo bang voor was; HET was niet echt zijn ding. Maar ze had geen keus, ze moest gaan.
Natuurlijk kwam ze te laat. Tot zijn grote verbazing was de zaal vol. Ze probeerde discreet op te gaan tussen de mensen die al aanwezig waren. Terwijl ze rondkeek op zoek naar een vrije stoel, vond ze uiteindelijk een stoel op de tweede rij. Het liefst was ze bij de laatste geweest, maar het was beter dan niets. Ze zette haar tas op de stoel naast haar en pakte haar laptop.
Tot dan toe had ze deze indringende blik niet opgemerkt. Toen ze opkeek, ontmoette ze onmiddellijk de ogen van Allen. Anna begreep niet meteen wat er gebeurde. Maar wat deed hij daar? Pas toen hij sprak om de inhoud van de training uit te leggen, besefte ze dat hij de hoofdtrainer was. Ze zag al op tegen deze dag computertraining, en nu zou Allens aanwezigheid haar angst alleen maar vergroten.
Het tweede deel van de training was gewijd aan groepsoefeningen. Anna wist niet wat ze kon verwachten, maar ze was opgelucht dat ze niet in dezelfde groep zat als Allen. Een confrontatie wilde ze voorlopig liever vermijden. Het was niet afhankelijk van de grillen van het lot.
Anna had geen zin om mee te doen. Ze zat achter in de kamer en keek zonder enthousiasme naar de anderen die oefenden. Op dat moment hoorde ze een bekende stem achter zich: "Doe je niet mee?" Het was Allen, die duidelijk had besloten met hem te praten. Anna voelde haar hart sneller kloppen, ze wist niet wat ze moest antwoorden en aarzelde even voordat ze hem scherp zei: 'Nee.' Allen staarde haar even aan, en onder de last van zijn blik voegde Anna zich uiteindelijk bij de anderen en ging achter een computer zitten. Ze probeerde zich te concentreren op het oefenen, maar Allens aanwezigheid weerhield haar ervan.
Ten slotte was ze opgelucht toen ze het einde van deze eerste trainingsdag zag. Ze bereidde zich voor om de kamer te verlaten toen Allen haar opnieuw benaderde:
‘Anna, het is zo lang geleden,’ zei hij met een verlegen glimlach. Het mooie vertrouwen dat hij tot nu toe uitstraalde, leek hij te hebben verloren. Ze had het gevoel dat ze de Allen vond die ze ooit had gekend. Hij was nog steeds even charmant en had dezelfde vriendelijke glimlach als voorheen. Anna voelde haar hart sneller kloppen. Ze wilde Allen niet onder ogen zien, ze kon niet vergeten dat hij daar was geweest, haar huis had zien afbranden en niets had gedaan.
‘Ja, dat is lang geleden,’ antwoordde ze eenvoudigweg terwijl ze haar tas verder opbergde.
Allen leek te begrijpen dat ze er nog niet klaar voor was om hun vriendschap te hernieuwen. Hij knikte alleen maar en liep zwijgend weg. Maar het was sterker dan hij, hij kon zich niet neerleggen en keerde terug.
Anna stond op het punt de lege kamer te verlaten toen ze hem naar haar toe zag komen. Ze was gestoord. Toen hij voor haar aankwam, merkte ze dat ook hij in de war was, stamelde en moeite had zijn uitleg te volgen. Anna vroeg zich af of hij zenuwachtig was vanwege haar.
Allen moest met hem praten om de zaken recht te zetten, maar hij wist niet hoe. Het enige dat hij wist, was dat hij niet langer kon doorgaan zonder haar te vertellen wat hij wilde. En Anna van haar kant kon niet langer zonder antwoord.
Op dat moment arriveerde David. Hij had ermee ingestemd Anna op te halen om koffie te gaan drinken. Hij bekeek ze van een afstandje. Dit moment van onderbreking gaf Allen de gelegenheid zijn gedachten te ordenen. Hij keek Anna vastberaden aan en zei: 'Anna, ik heb je iets belangrijks te vertellen, maar ik kan het nu niet doen. Kun je me vanavond na het werk ontmoeten? Ik moet je even onder vier ogen spreken.'
Beste lezersvrienden, wat gaat Allen tegen Anna zeggen? Wat zal er met hun hereniging gebeuren? En welke rol zal David hierin spelen? Je ontdekt het in de rest van deze fascinerende column. Blijf kijken!
Mevrouw Pi
